Net geen twintig jaar deden deze twee Finse topmuzikanten erover om een vervolgplaat op te nemen voor “On The Tracks of the Old Players”. Dat debuut als duo verscheen immers al in 2001 en hoewel de paden van beide heren elkaar wel eens vaker kruisten, zorgden drukken programma’s en volle agenda’s ervoor dat we tot nu moeten wachten op de opvolgen.Mandolinist Hakala en accordeonist Lepistö behoren dan ook tot de categorie van de “bezige bijtjes”. Ze zijn betrokken bij zowat alles wat binnen de Finse folkscene beweegt en de moeite waard is.

In oktober van vorig jaar doken ze de studio in met onder de arm(en) elf nieuwe, originele composities: vijf van Petri en zes van Markku. “Nieuwe” composities betekent echter niet dat beide heren hun eigen trajecten bij het componeren uit het oog verloren zouden zijn. Beider carrières waren behoorlijk succesvol en brachten de heren in zowat alle uithoeken van de wereld en bij dat toeren en optreden waren zij uiteraard niet immuun voor de verschillende stijlen die er gepleegd worden en zo komt het dat je op deze CD de Frans-Canadese stijl als de Zuid-Amerikaanse tegenkomt, dat Ierland aangedaan wordt net als Centraal-Europa en dat het eigen Scandinavië uiteraard niet vergeten wordt.

De oogst varieert dan ook van reel en wals tot tango en Scottish, van hambo en jig tot milonga. Zoiets noemen we een gevarieerd aanbod en daarop kunnen beide meesterlijke muzikanten uitgebreid laten horen waartoe ze in staat zijn en dat is meer dan zomaar wat: uit alles ademt deze plaat virtuositeit en meesterschap uit en het is ronduit indrukwekkend vast te stellen hoezeer deze twee veteranen -ik mag dat zeggen op mijn leeftijd- aantonen hoe goed ze vooral kunnen luisteren naar wat de ander speelt.

Dàt is pas wat echt samenspel oplevert: jezelf en je instrument wegcijferen om de ander te laten schitteren en op dat punt is deze pure folkplaat een heus meesterwerkje. Hakala toont niet alleen zijn vingervlugge kunsten op mandoline, maar als hij, zoals in “Sateen Jälkeen” -een trage wals- de gitaar vastneemt om Lepistö te begeleiden, doet hij dat op een zodanig gevoelige manier, dat de accordeonpartij als vanzelf de perfecte aanvulling wordt bij zijn gitaarkader. De reel die “Montmagny” heet is dan weer wel een demonstratie inzake vingervlugheid en bij “Rapusaari” domineert de terughoudendheid, zodat een ragfijne scottish overblijft.

Op die manier serveert het duo je parel na parel en vliegen de drie kwartier die de plaat duurt letterlijk voorbij, van het ene hoogtepunt naar het andere. Persoonlijk heb ik een lichte voorkeur voor de milonga van “Punta Secca” en de hambo van “Degerby”, al zal ik niemand scheef bekijken, die liever de walsjes “Rantatie” of “Kaipaus” hoort. Op deze plaat staat namelijk niet één nummer waarvan je denkt “had dit nu gemoeten?”. Platen van dit niveau zijn schaars en dus kan ik dit juweeltje alleen maar aanbevelen aan elkeen die folkmuziek genegen is.

(Dani Heyvaert)